A Happy Newyear everyone!!!!

Tsja...

hoofdstuk 15. ONLY FOR WITCHES

Ik ben in de zadelkamer. Alles is donker. Ik zie niks, maar ik ben niet bang. Het kleed is weg, het luik is open. ‘Kom naar beneden, Anne, kom naar beneden…’ zegt een zware stem. Hij lijkt uit het luik te komen… ik ga aan de rand van het gat zitten en kijk naar beneden. Probeer ik wat te zien? Ik laat mijn benen in het gat zakken. ‘Waar wacht je nog op, Anne? Kom naar beneden en je zult ontdekken wie je echt bent…’  Weer die stem! Ik laat me langzaam in het gat vallen…

Ik verwacht dat ik nu te pletter val, neerstort, crash, wat voor andere woorden je er nog voor kunt vinden; als ik land ben ik dood, maar mijn landing is verrassend zacht. Mos… als ik me niet vergis. Ben ik in het bos? Vreemd. De sterke geuren van het bos dringen mijn neus binnen, mmm. Ik kijk naar boven. Niks, boven me is alles donker. Ik sta op en probeer op de tast mijn weg te vinden. ‘Voel je die dikke boom links van je, Anne? Loop daar naar links, ga rechtdoor tot je weg versperd wordt door een boom, dan rechts. Loop hoe ik het je verteld heb en blijf op het pad, anders kan het nog eens verkeerd met je aflopen!’ Oké, dus… eerst de dikke boom vinden… hebbes! Naar links, zei de stem. Ik sla linksaf en probeer op “het pad” te blijven, waar dat ook moge zijn. Ik blijf maar lopen, ik tel mijn stappen, 148, 149, 150. Komt er ooit een eind aan deze weg? Au! Ja dus! Volgens mij ben ik tegen een boom aangelopen… maar dan moet dit de boom zijn die de stem bedoelde! Dan moet ik nu naar… links? ‘Kom naar links, Anne, dan kom je er snel achter wie je bent! Geloof hem niet! Hij kan je geen antwoorden geven!’ Een vrouwelijke stem! ‘Weet je dat zeker? Ik ben op zoek naar de waarheid, niet naar nog meer leugens!’ Ik twijfel echt. En mijn hoofd doet zo zeer… ‘Natuurlijk kan ik je de waarheid geven… twijfel je daar soms aan? Kom naar me toe en je zult alles te weten komen over je familie. Dat wil je toch, of niet soms?’ Ik twijfel nog steeds. En ik kan niks zien, dat maakt het alleen maar moeilijker een kant te kiezen. ‘Het eerste wat ik wil weten is wie je bent!’

‘Natuurlijk wil je dat weten… ik ben een goede vriendin; met antwoorden op al je vragen! Kies mijn kant en je zult alles te weten komen over wat er in je leven is gebeurd! Voor al het onwerkelijke zal er een oplossing zijn! Neem nou de dood van jouw Lady. Geloof je dat ze zomaar dood is gegaan?’ Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ja, nee? ‘Nou? Denk je dat ze gewoon zomaar dood ging?’

‘Ik zal het moeten geloven, omdat er geen andere reden is! Of weet jij die wel te verzinnen? Ze was met pap en Untouchable het liefste dat ik heb! Of moet ik zeggen; had?’

‘Ik zal het je vertellen. Het is niet de schuld van Mouse dat ze dood is. Het was gif. En de dader… dat was je lieve vriendin Kathy, je weet wel, van school…’

‘Heeft Kathy mijn paard vergiftigd?! Ik geloof je niet!’ Kathy… dat kan toch niet! Kathy is de enige die een beetje aardig tegen me doet! ‘Ja, het was Kathy. En nu wil je zeker weten waarom ze dat heeft gedaan. Het was een domme daad van haar, geloof me. Als je naar mij komt, kun je je lieve Lady wreken!’ Ik twijfel niet langer. Ik ga naar links, en niemand die me nu nog tegenhoudt. Ik ga mijn Lady wreken!

Dan gaat mijn wekker. 5.30 uur. Ik heb het allemaal gedroomd.

hoofdstuk 14. ONLY FOR WITCHES

‘Toen ik negen was mocht ik voor het eerst alleen op vakantie. Ik mocht zelf kiezen waarheen. Omdat ik nog nooit in Nederland zelf op vakantie was geweest, pakte ik de kaart van Nederland en deed een spelletje om te kiezen. Ik kwam uit op Texel.

Toen ik daar aankwam keek ik mijn ogen uit. Ik moest en zou alles bekijken maar nadat ik de vuurtoren had bekeken, viel ik al bijna in slaap. Ik ben naar mijn “vakantieverblijf” gelopen en ben gaan slapen.

Ik logeerde een in villa met uitzicht op de zee, die mijn moeder voor me had gekocht. Ik wist dat ze het alleen maar had gedaan om me uit de buurt te houden, maar ik was zielsblij.

Het jaar erna en dat daarna stuurde mijn moeder me opnieuw naar Texel. Toen ik daar aankwam stond er een verhuiswagen bij mijn villa, ernaast stond een groepje mannen. Ik liep erheen, met mijn koffer nog in mijn hand. ‘Heren, wat doen jullie bij mijn villa? Dit is privé terrein.’  Een lange, gespierde man kwam voor me staan. ‘Geen grapjes maken, klein meisje. We zijn hier bezig met verhuizen. Ga eens aan de kant.’

‘Meneer, ik kan u verzekeren dat ik hier woon. Moet u niet hiernaast zijn, op nummer vijftien?’

‘Is dit niet nummer vijftien dan? Ze zeiden: “Een grote villa met een verwaarloosde tuin, het huisnummer is maar half te zien. Dat is hier, toch?’

‘Sorry, maar dan vergist u zich. Bij mijn villa kún je het huisnummer maar half zien, want er zitten planten voor. Bij de villa hiernaast zie je het huisnummer maar half. Ik meen het meneer, u moet hiernaast zijn.’ Ik wilde net naar binnen gaan toen er een jongen aan kwam lopen. ‘Heren! Julie moeten bij de villa hiernaast zijn! Dit is nummer zeventien!’

‘Dertien!’ Verbeterde ik hem.

‘O, het spijt me. Ik ben Timo, ik kom hiernaast wonen.’ Hij stak zijn hand uit, ik schudde hem. ‘Rianne, ik woon hier in elke vakantie. Ben je hier alleen?’

Timo schudt zijn hoofd. ‘Nee, ik kom hier met mijn broer wonen, hij staat bij het huis. Hoelang blijf je hier nog?’ Terwijl wij stonden te kletsen reden de verhuizers naar de buren. ‘Ik kom hier net aan, ik blijf nog wel vijftien weken.’

‘Vijftien?! De meesten hebben maar zes weken.’

‘Ja, maar ik ben de meesten niet. Nee, ik krijg les op speciaal onderwijs, gymnasium eerste jaar. Maarre, hoe oud ben je eigenlijk? Ik elf.’

‘Hoe kan het dat je al zo hoog zit op jouw leeftijd? Ik zit in de eerste van het vwo en ik ben al twaalf.’

‘Maakt dat uit? Ik bedoel, we zijn allemaal wel ergens goed in en dat ben ik in leren. Maar ik ga naar binnen, ik moet mijn spullen uitpakken en daarna ga ik even iets normaals kopen om aan te trekken. Kom anders vanavond met je broer hier eten, ik kook.’ Stel ik voor. Timo denkt even na. ‘Ik zal het er met Alex over hebben. En anders kom ik alleen.’ Hij knipoogt en dan loopt hij naar zijn eigen huis. Ik leg snel mijn spullen binnen neer en ga de “stad” in, op zoek naar normale kleren.

In de enige kledingwinkel die er op Texel is, kocht ik een zwarte en een groene korte broek en een lichtblauw, een rood, een oranje en een zwart topje. Daarna liep ik naar de surfwinkel, waar ik een oranje met blauwe bikini en een blauwe surfbroek kocht. Daarna ging ik de supermarkt in.

Ik slenterde door de schappen heen, naar de vleesafdeling. Ik deed een zak met kippenvleugeltjes in mijn mandje en liep daarna naar de groenteafdeling. Ik nam komkommers, tomaten, rode paprika, wortels en sla, en ging daarna in de rij bij de kassa staan. De rij was lang en het duurde een half uur voor ik eindelijk kon afrekenen.

Een uurtje later werd er aangebeld. Het waren Timo en zijn broer, Alex.

 ‘Hoi Timo! Kom binnen.’

‘Heey Rianne. Dit is mijn broer, Alex.’ Alex was stukken langer dan Timo. Hij was eenentwintig en ging als zeehondenverzorger op Ecomare werken. Hij heette eigenlijk Alexander, maar als je hem zo noemde kon je erop rekenen dat je binnen vijf minuten buiten westen in de rivier lag. Hij gaf me een stevige handdruk. ‘Hoi, fijn dat we mochten komen eten.’

‘Graag gedaan hoor. Anders moest ik in mijn eentje eten en daar had ik geen zin in. Ik hoop dat jullie kip lusten?’

En of ze dat deden! Ze aten voor tien en al snel was alles op. Ze hielpen me met de afwas en al snel konden we naar de woonkamer om koffie te drinken.

We vertelden elkaar van alles over onszelf en ons leven. Ik kwam erachter dat Alex een bloedhekel had aan water en doodsbang was voor wilde dieren, net als Timo. En dat Timo al van drie verschillende scholen was afgetrapt omdat hij had gevochten en dat hij veel ruzie had gehad met zijn vader, daarom was hij, samen met Alex die mee moest om toezicht te houden op zijn broertje, naar Texel verhuisd. ‘Als je een keertje wilt vechten, kom je maar naar mij toe.’ Timo keek me ongelovig aan. ‘Jij? Je bent zo sterk als een konijn!’

‘Dat zien we morgen wel! Wedden dat ik win.’ Daarop barstten we in lachen uit.

‘En jij?’ Vroeg Alex. ‘Wat is jouw verhaal?’

‘Ik heb nog geen verhaal. Ik ben een doodgewoon meisje dat een hekel heeft aan haar moeder omdat ze alleen maar roze dingen aan mag en vlechten in haar haar moet doen omdat ze een net meisje moet lijken. In de vakanties wordt ik ergens gedumpt. Vanaf mijn negende ga ik elke vakantie naar Texel en daar doe ik wat ik wil en draag ik wat ik wil en doe ik mijn haar los of in een paardenstaart. Verder niets bijzonders.’ Ik vertelde er niet bij dat ik de rijkste moeder van heel Zuid-Nederland had.

’s Avonds rond een uur of twaalf namen we afscheid. ‘Als ik moet komen helpen moeten jullie het zeggen. En Timo? Dat van dat vechten, dat meen ik echt. Wel voor de lol natuurlijk…Of durf je niet meer?’

‘Tuurlijk durf ik wel! Maar dan moet je niet zeuren als je iets gekneusd hebt ofzo, hoor. Je daagde me zelf uit.’

‘Tuurlijk. Zie ik je morgen?’

‘Goed. Tot morgen! Trusten Timo, Alex.’

‘Trusten Rianne, bereid je maar goed voor. Mijn broertje kan rammen als de beste!’

‘Slaap lekker Rianne! Alex, niet overdrijven!’ Zei Timo, en hij stompte zijn broer vriendschappelijk. Daarna verdwenen ze in het donker.

De volgende dag om twee uur stonden Timo en ik in een boksring. Alex had met een van de leiders van de boksvereniging gesproken en gevraagd of we de wedstrijdring mochten gebruiken. Het mocht. We hadden erg veel publiek en een echte scheidsrechter.

‘Oké. Even luisteren alsjeblieft! De regels.

Regel één: Niet in het gezicht raken.

Regel twee: Niet in het kruis trappen, dat geld in dit geval alleen voor jou, meisje.

Regel drie: Stoppen als er iemand of buiten westen is, of iets gebroken heeft of er iemand moet huilen.

Dat was het zo’n beetje. Klaar?’

Timo knikt. ‘Ik wel, jij?’ Ik lach naar hem. ‘Tuurlijk. Weet je zeker dat je niet liever dozen uit gaat pakken?’

‘Oké. Beginnen!’

Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We vlogen elkaar grijnzend aan, klaar om te winnen. We sloegen, schopten, trapten en beukten op elkaar in, maar na twee uur stonden we nog steeds rechtop tegenover elkaar. We namen even pauze.

‘Ben je al moe?’

‘Nee, jij wel dan?’

‘Nee.’

‘Dan gaan we verder.’

Daar gingen we weer. Na weer twee uur op elkaar te hebben ingehakt, stonden we hijgend als paarden tegenover elkaar, klaar voor de laatste aanval.

Ik schoot tegelijk met Timo naar voren en gaf hem een rake stoot tegen zijn ribbenkast aan. Omdat hij zo moe was viel hij neer, hij gaf het op. Ik had gewonnen.

Alex droeg Timo naar de kleedkamer. Ik liep naar de mijne, dronk even wat water, kleedde me uit, ging douchen en trok mijn groene korte broek aan met mijn oranje topje. In de kleedkamer naast me, die van Timo, hoorde ik niets. Ik liep naar zijn deur en luisterde goed, ik hoorde zacht gekerm en daarna de stem van Alex. ‘Rustig jongen, als je nou eens stil blijft staan kan ik je helpen.’ Toen weer gekreun. Ik ging de kleedkamer in. ‘Timo ga…’ Ik bleef als aan de grond genageld staan. Voor me stonden twee vosjes rusteloos tegenover elkaar, met hun blik op mij gericht. ‘O shit! Zeg me alsjeblieft niet dat jullie die vossen zijn jongens.’  De kleinste vos jankte een beetje. ‘Sorry.’t Is wel zo. Dit ga je toch aan niemand vertellen toch?’

‘Hallo! Ben je gek, Timo?! Tuurlijk niet. Ik vind het juist supergaaf. Ik zie al mijn hele leven mythische wezens, elfjes en dwergen. Maar dit vind ik veel leuker. Dus jullie zijn een soort van weervossen?’

‘Weervossen?’

‘Ja, er bestaan toch ook weerwolven? Dus dan zijn jullie weervossen. Of hebben jullie een andere naam?’ De grote vos schudt zijn hoofd. ‘Nee, gewoon… We hebben eigenlijk geen naam. Maar je zegt niets?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik zeg niets. Echt niet. Erewoord.’

hoofdstuk 13. ONLY FOR WITCHES

Lief dagboek,                                                                                                                                                                                     donderdag, 14.05

Het spookt de hele tijd door mijn hoofd! Het luik! En die droom! Ik heb hem weer gehad! Oh mijn hemel, volgens mij moet ik naar een gesticht! Ik ben echt gestoord aan het worden! Oké, even rustig aan. Wat moet ik allemaal nog doen vandaag? Ff kijken, hier komt mijn lijstje:

ü  Trainen met Untouchable

ü  Tante Andrea bellen of ze me wil helpen met Mouse

ü  Papa uithoren over die man

ü  Erachter komen waar dat luik voor is

ü  Melodie longeren

ü  Helpen met de les voor de kleuters

ü  Avondvoer

ü  Avondronde

ü  Stal afsluiten

ü  Frans & wiskunde overkijken (anders ben ik het volgend schooljaar allemaal weer vergeten K)

Okeej, da’s nog een hele lijst. Dan beginnen we maar met punt 2; tante Andrea bellen of ze me wil helpen met Mouse (Leonie kan niet; vakantie LL).

Okeej, 1 punt minder! Dan hebben we nog:

ü  Trainen met Untouchable

ü  Tante Andrea bellen of ze me wil helpen met Mouse

ü  Papa uithoren over die man

ü  Erachter komen waar dat luik voor is

ü  Melodie longeren

ü  Helpen met de les voor de kleuters

ü  Avondvoer

ü  Avondronde

ü  Stal afsluiten

ü  Frans & wiskunde overkijken

Nu ga ik Melodie wel ff longeren, dan longeer ik Untouchable meteen ook (goed voor zijn conditie J en springen kon ie al JJ). Dan is het al zo’n beetje 15.30 als ik klaar ben; tijd voor de kleuterles! Tot 16.30 dus kleuterles, dan krijgen de paarden hooi van pap; ik kan naar de zadelkamer voor het luik! Dan doe ik het avondvoer en de avondronde, sluit de stal af en kijk mijn Frans en wiskunde nog een keer over! En als het dan nog niet te laat is, kan ik óók pap nog even uithoren!

Nou, sgattie, ik heb het druk!   X Anne Y

Lief dagboek,                                                                                                                                                                                                                                                  donderdag, 22.00

Ik heb heel goed nieuws! Tenminste, voor mij J. Mijn lijstje ziet er nu namelijk zo uit:

ü  Trainen met Untouchable

ü  Tante Andrea bellen of ze me wil helpen met Mouse

ü  Papa uithoren over die man

ü  Erachter komen waar dat luik voor is

ü  Melodie longeren

ü  Helpen met de les voor de kleuters

ü  Avondvoer

ü  Avondronde

ü  Stal afsluiten

ü  Frans & wiskunde overkijken

Goed hè? Ik moet nu alleen papa nog uithoren, maar ik ben moe. Ik ga zo slapen. En met dat luik ging ook niet echt zoals ik hoopte. Het is namelijk zo; ik ging naar de zadelkamer, met de smoes dat ik wat tuig ging poetsen. Ik wou net het kleed verplaatsen, toen hij weer binnenkwam: ‘Wat ben je aan het doen, schatje? Ik moet nog een paar dingen uit de zadelkamer hebben. Woody moet stalbandages, en heb je de benen van Melodie gezien? Wat heb je met haar gedaan?! Ga ze koelen en bandageren!’

‘Ja pap, ik ga al. Waar staat de koelgel?’

‘In de kast, bij de bandages. Maar wel eerst koelen met water…’

‘Op de wasplaats, ik weet het. Ik doe dit al jaren, pap. En na het koelen de gel op het been en dan pas bandageren. Het lukt me wel, oké?’ En toen liep ik de zadelkamer uit en ben er niet meer heen gegaan, ik bedoel, je bent wel heel doorzichtig als je de hele tijd naar de zadelkamer gaat, zogenaamd om tuig te poetsen. En vooral als, net als bij mij, tuig poetsen niet je favoriete bezigheid is. Maar, waar ik nog steeds niet over uit kan; er was helemaal niks mis met de benen van Melodie!!

Maar ik ga slapen!   X Anne Y

hoofdstuk 12. ONLY FOR WITCHES

Ik loop door het rozenveld heen tot ik een pad vind. ‘Misschien als ik het pad volg, dat ik dan weg kan.’

‘Verwacht daar maar niks van, kleine meid. Je komt hier niet weg, niet voordat je alles weet.’ Zegt een mysterieuze stem, ditmaal van een vrouw.

‘Hoezo kom ik hier niet weg? En wat moet ik te weten komen? Waarom gebeurt dit allemaal?’

‘Tsk, tsk, tsk. Kleine meid, je stelt te veel vragen en je denkt te veel na.’

‘Ja, maar wat moet ik dan?’ Okeej, nu klink ik wel erg hulpeloos.

‘Luister naar je hart kleine meid, je bent niet alleen op je reis. Ga, en doe wat je hart wil.’ En met die laatste woorden verdwijnt de stem.

‘Shit. Kunnen ze dan maar ook niet iets duidelijker zijn?!’ Roep ik boos uit en ik sla tegen één van de rozen. ‘AU!!!’ gil ik, meer van schrik dan van pijn. Ik was met mijn hand tegen een paar doorns aangekomen,  en die zitten nu in mijn hand. Ik trek ze er één voor één uit, voorzichtig, zodat mijn hand niet te veel gaat bloeden. Maar dat lukt niet zo goed.

Ik bloed wel heel veel, dat kan niet door een paar doorns komen. Maar waar dan wel van?

Ineens wordt alles draaierig, ik wil ergens tegenaan te leunen maar vind nergens iets. Ik val op de grond. Ik probeer op te staan om verder te lopen maar dat lukt ook al niet. ‘Shit, ik kan hier niet weg! Hoe moet ik nu verder?’ Ineens voel ik dat er iets aan mijn haren trekt.

Het is een klein vosje. ‘Wat is er klein beestje?’

‘Ik ben niet klein! Als je dat maar weet! En wat er is. Je ligt in een veld vol met duivelse rozen, dom meisje!’ roept een mannenstem.

‘Oké, ik neem aan dat jij ook al kan praten. Hoe heet je? En wat bedoel je met duivelse rozen?’ Het kleine vosje zucht. ‘Ik heet Queller en wat die rozen betreft, het zijn geen gewone rozen. Als je ze aanraakt heb je grote kans dat je doodgaat. Of je raakt verlamd, of er gebeurd niets en je wordt alleen maar even duizelig. Maar iedereen hier weet dat je hier nooit moet komen.’

‘Ja dat snap ik, maar wat doe jij hier? Als niemand hier komt, bedoel ik, waarom jij wel?’ Queller zucht. ‘Omdat ik jou zag. Maar ik heb twee vragen voor je.’

‘Vraag één?’

‘Wat doe je hier? Niemand van de buitenwereld, behalve één iemand, is hier in jaren geweest.’

‘Ik heb geen flauw idee wat ik hier doe. Ik bedoel, ik mag van mijn moeder niet in de kelder komen, dus toen ze weg was ben ik naar de kelderdeur gegaan. Daar heb ik het één en ander meegemaakt. Toen ik de kelder in ben gegaan, kwam ik hier uit. Ik sprak met een vrouw die ik niet kon zien en toen die weg was, heb ik tegen een roos aan geslagen. Toen had ik allemaal doorns in mijn hand, ik heb ze eruit getrokken en toen ben ik heel erg gaan bloeden en kon ik niet meer staan en viel ik. Toen ik even heel erg boos was omdat ik niets kon doen, kwam jij. Snap je het een beetje?’ Queller knikt. ‘Vraag twee: hoe heet je en hoe oud ben je en wie zijn je ouders?’

‘Hé! Dat zijn drie vragen! Maar ik zal ze beantwoorden. Ik ben vijftien, ik heet Rianne en ik ben de dochter van Esther Alenda. Ken je haar?’ Queller hapt naar adem. ‘Of ik haar ken? Iedereen hier kent haar, ze is verschrikkelijk!’

‘Wat doet ze dan allemaal? Zo erg kan het toch niet zijn?’

‘NIET ZO ERG?! NIET ZO ERG?! Weet je wel wat je zegt?! Ze heeft ervoor gezorgd dat niemand meer veilig is in dit bos! En dan durf jij te zeggen dat het niet zo erg zou kunnen zijn!’ Roept Queller, die brieste van woede, uit. Ik deins geschrokken terug. ‘Zo bedoelde ik het helemaal niet! Ik weet niet wat er allemaal is gebeurd en ik heb geen flauw idee wat er nu allemaal om me heen gebeurt. Het enige wat ik nu weet, is dat ik hier pas weg kan als ik echt alles weet. En ik heb geen idee waarover ik alles moet weten! Ik weet niet wat ik moet doen.’ Roep ik, bijna in tranen, terug en ik klink zo hulpeloos als de pest. Queller merkt dat ik het meende, hij komt naar me toe en geeft me met zijn snuit duwtjes in mijn rug. ‘Kom mee, ik neem je mee naar mijn hol.’

We lopen het rozenveld uit, de vlakte op. Ineens staat er een supergroot kasteel voor mijn neus. ‘Wauw hé! Ik dacht dat je met “hol een gat in de grond bedoelde.’ Queller draait zich om. ‘Een gat in de grond?’

‘Ja, tenminste dat doen ze in mijn wereld wel. Dan graaft een vos, verborgen onder de struiken een supergroot gat en gaat daar met zijn “familie” wonen. Ik dacht dat het hier niet anders zou zijn.’ Queller staart me met open bek aan. ‘Leven ze daar écht in de grond? Dat kan toch niet! Wij hebben hier alleen maar zulke woningen. De meeste zijn iets kleiner, maar dit is wel een gemiddelde woning voor vossen van mijn stand.

Maar dat maakt niet uit, het gaat erom dat we ergens wonen, toch? Nou, kom je mee naar binnen?’ De vos houdt uitnodigend de deur voor me open. Als ik naar binnen loop slaat een verschrikkelijke kou tegen mijn gezicht aan. Ik ril.

‘Koud?’ Vraagt Queller lachend. Er piept iets. ‘Sorry, wil je me even excuseren? Ik moet even iets doen, kijk maar even rond.’ Dan is hij weg.

Ik loop naar een muur waar allemaal foto’s hangen, foto’s van een nest met twee kleine vosjes, foto’s van een klein ondeugend kijkend vosje en foto’s van het huis met Queller en nog twee vossen. Dan kom ik bij een foto waar een klein jongetje op staat, hij is nog niet zo oud, tien misschien. Ik ken hem ergens van.

‘Shit! Dat is Timo!’ Ineens staat er iemand achter me. ‘Timo? Zo heet hij niet, hij heet Tim-Thomas. Ken je hem?’

‘Ja, hij is mijn vriendje. Zo zag hij eruit toen ik hem voor het eerst zag, op Texel. Hij is daar op zijn twaalfde heen verhuisd.’

‘Heb je zijn ouders ooit gezien?’

‘Nee, hij woont daar met zijn oudere broer, Alexander. Maar Timo en ik noemen hem maar gewoon Alex. Je moet zijn gezicht eens zien als je hem Alexander noemt, dan komt hij je achterna om je zand te laten happen. Hij is echt heel snel, maar van water houdt hij niet.’ Ik draai me om. Zoals ik al had verwacht stond er een man achter me, en geen vos. ‘Ben jij Jaque? Ben jij hun vader?’ De man knikt. ‘Ja, hoe weet je het?’

hoofdstuk 11.ONLY FOR WITCHES

Lief dagboek,                                                                                                                                                  woensdag, 11.36

Alweer een nieuwe dag op manege Steinbruch. Ik begin een vroege vogel te worden. Ik heb de paarden al eten gegeven, zelf gegeten, stallen uitgemest, paarden gepoetst voor de lessen én ik heb al een buitenrit gemaakt met Melodie. Wat is dat een leuk beestje, zeg! En zulke mooie, ruime gangen! Echt niet te geloven! Maar weet je, ik maak me echt zorgen om Rianne. Ik bedoel, met háár moeder… ik hoop echt voor d’r dat ze niet in de cel zit. Ofzo, natuurlijk. Maar, ik heb vannacht zo raar gedroomd… ik… die man… ik ga even naar buiten. Frisse lucht zal me goeddoen.   X Anne Y

Ik loop naar buiten en adem diep in. Ik kijk rond. Dit is mijn thuis. Papa staat het erf aan te vegen, Leonie heeft vrij. Ik pak een bezem en ik ga ook een beetje vegen. Ondertussen probeer ik wat los te frutselen over die weirde man van gisteren. ‘Pap, ik er kwam gisteren, toen ik aan het trainen was, een hele, nou ja, aparte man kijken. Ken jij hem?’

‘Beschrijf hem eens.’

‘Gewoon, normale lengte. In alles een beetje doorsnee, denk ik. Zo ziet hij er uit. Maar hij heeft iets… iets waardoor… zijn blik is heel hard en koud…’

‘Nee, ken ik niet. Hoe is het verder gegaan met je training?’

‘Verander nou niet van onderwerp! Je kent hem, hè?’

‘Als ik nee zeg is het ook nee, Anne! Blijf nou niet doordrammen. Ik wil trouwens dat je Mouse gaat leren aan een halster te lopen en zijn voeten op te tillen. Misschien kan Leonie je daar wel mee helpen, of anders tante Andrea wel.’

‘Nou doe je het weer! We waren aan het praten over die weirde vent die gisteren bij mijn training stond te kijken, en jij verandert WEER van onderwerp!’

‘Ik zei dat ik hem niet ken! Neem daar genoegen mee!’

‘Weet je? Stik er maar lekker in! Ik ga rijden!’

Maar ik ga niet rijden. Ik loop naar de zadelkamer en leg mijn zadel op het bokje. Dan pak ik het ledervet uit de kast en ga op zoek naar een doekje. Die liggen altijd door de hele zadelkamer, dus je kunt je voorstellen dat het altijd een enorme zoektocht is om er één te vinden. Ik zoek de hele zadelkamer door, maar ik kan er gewoon geen vinden! Ik heb echt óveral gezocht, behalve… onder het vale kleed in het midden van de zadelkamer. Echt, het is ooit rood geweest. Ik ga op mijn knieën zitten en til het kleed op. Ik zie eerst niks, alleen bergen stof. Ik til het kleed nog wat verder op. Wat is dat?! Ik haal het kleed nu helemaal van zijn plek. Dat lijkt wel een luik! Oké, heel rustig aan… ik trek aan de ring, een poging om het luik open te krijgen. Tot mijn verbazing gaat het heel soepel, of de scharnieren pas geolied zijn. Ik hou in. Waarom doe ik dit eigenlijk? Wat verwacht ik te zien? Ik weet het niet. Ik laat het luik weer dichtvallen en leg het kleed terug op zijn plek. Dan ga ik naar binnen om een doekje te halen, ik ga mijn zadel invetten. 

bedankt

hoofdstuk 10. ONLY FOR WITCHES

Heey Jill,                                                                                                    dinsdag, 10.00

Mama is net weggegaan naar haar werk. Ik ga zo naar de kelder. Ik vind het best eng, straks bewaart ze er lijken!

Maar dat is niet wat ik wou vertellen. Ik heb even op MSN gezeten met Timo. Hij zei dat…

O wacht! Ik laat het je wel even zien.

R1@NNE©:

·         Eey Timootje©

™^o:

·         Eey kleine

·         Hoe gaat ‘t???

R1@NNE©:

·         SuperrrrrrLL

·         Me jou???

™^o:

·         Goed, beetje moe

·         Wrm gaat ’t nie zo goe?

R1@NNE©:

·         Ruzie met me ma

·         Mag nie naar TXL :(:(:(

·         Door die kl*te-politie!!!

™^o:

·       WAT!!!!!!!!!!!

·       Watizer gebrd?

R1@NNE©:

·       Polizie dagt dak had gejat. Een camera! Daar heb k ‘r al een stuk of 10 van. Nie te gelove tog?

·       Komen ze er 3 uur latr agter dat een kind uit me klas ’t had gedan

™^o:

·       En nu je ’t nie heb gedan mag je nog steeds nie?!

·       Wat heb je tog ook een ROT-moeder!:@:@:@

·       Srry :$

R1@NNE©:

·       Maaknie uit

·       Ik ga. BB

·       LY ©

 ™^o:

·       LY2

·       LATERZZZZ

Zie je Jill, hij houdt van me. Maar ik ga inbreken. Doeizzz

Xxx Rianne.

Ik loop het hele huis door. Geen enkel teken van leven, mama is er echt niet.

Eigenlijk woon ik in een best eng huis, het is groot, donker en het staat vol boeken en zwarte dingen. Ik bedenk me dat het eigenlijk best raar is, ik moet alleen maar roze dragen terwijl alles thuis zwart is –zelfs mijn moeder.

In de keuken zoek ik naar een zaklamp, die natuurlijk weer niet ligt waar hij hoort. Ik kijk in elk laatje en kastje, ik vind alles, behalve die klotezaklamp! Nou ja, dan maar naar hobbykast nummer één –we hebben er negen. Dit kan nog lang duren.

Ik loop naar de grote kast in de hoek bij het raam. Ik trek alle laatjes open en gooi zowat de hele inhoud eruit, en daar midden in de rotzooi ligt die klotezaklamp. Wie legt die zaklamp daar nou weer neer?! Nou ja, maakt niet uit. Ik heb tenminste die zaklamp gevonden.

Ik kijk even om me heen en zie dat ik er een grote zooi van heb gemaakt. Nou ja, ruim ik straks wel even snel op.

Nu sta ik voor de deur van de kelder. Ik heb er nooit echt naar gekeken, maar hij is van donker eikenhout en er staan allemaal symbolen op. Zou er een speciale manier zijn om hem te openen? Ik klop overal maar vind geen manier. ‘Hoe gaat die achterlijke deur nou weer open?!’

‘Misschien moet u gewoon de deurklink naar beneden duwen.’ Klinkt een zware stem door de kamer.

‘Ho eens even, wie zei dat?’

‘Ik, wie anders?’ Zegt de stem weer.

‘Ja maar… wie ben je?’

‘Gewoon, iemand.’

‘Okeej. Tuurlijk. Je bent gewóón een stem zonder een lichaam.’ Zeg ik rollend met mijn ogen.

‘Niet met je ogen rollen, meisje! Dit is erg serieus. Wat je nu gaat meemaken, verandert je leven voorgoed. De tijd is aangebroken, je bent nu bijna volwassen. Over een paar weken heb je een heel ander leven. Nu moet ik gaan, wanneer het tijd is ben ik er weer.’

‘En daar moet ik blij mee zijn?!’ zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen de stem.

Ik kijk nog maar eens goed naar de deur. Rechts in het midden zit een gouden deurklink. Ik maak de deur open en stap naar binnen. Het lijkt wel alsof ik in een heel andere wereld ben gekomen! Ik kijk even rond en zie dat ik midden in een rozenveld ben beland, de deur is er niet meer. Shit!

Hoe kom ik terug naar huis?!

hoofdstuk 9. ONLY FOR WITCHES

Lief dagboek,                                                                                          

dinsdag, 06.00

Pfff, vergeleken met een vakantie op de manege is school een luxeleventje! Ik heb zelfs alle paarden in de kleine stal al gevoerd! Ik ben doodop. Vanavond maar vroeg naar bed. Maar papa roept, ik ga even naar beneden. Zo terug!   X Anne Y

Heey, ben ik weer. Papa wou even weten of ik Melodie wil proberen en haar wil keuren! Of ze goed is voor de les! Als ze leuk is zeg ik gewoon dat ze jammergenoeg niet voldoet aan de eisen van een manegepaard. En dat ik er JAMMERGENOEG nog wel een paard bij kan hebben om te verzorgen… nou ja, eigenlijk niet. Ik moet voor Untouchable zorgen en… HEMEL!!! ZATERDAG IS DIE WEDSTRIJD AL!!!!! Ik ga Untouchable pakken en trainen, trainen en nog eens trainen!!!   X Anne Y

Ik loop naar de box van Untouchable. Mijn groomingbag hangt, als altijd, aan de deur. Ik pak een rosborstel en loop de box in. Untouchable tilt zijn hoofd op en blaast zachtjes in mijn handen. Wat een lieverd! Ik poets hem en ga zijn zadel en hoofdstel halen. Snel zadel ik hem op en neem hem mee naar buiten. Bij de deur gris ik mijn cap van het haakje. Het andere haakje is leeg, dus ik neem aan dat papa ook aan het rijden is. In de springbak stap ik op, er staat al een kruisje opgebouwd, mijn geluk! Ik laat Untouchable rustig stappen, een beetje draven, een beetje galopperen, en dan… ik stuur hem op het kruisje af, maar iets aan de kant trekt mijn aandacht. Er staat een vreemde man te kijken! Untouchable springt en ik vlieg er bijna af. Hij loopt weg. Ik stap af en breng Untouchable terug naar zijn stal. Van die training komt toch niks meer…

Lief dagboek,                                                                                          dinsdag, 23.55

Ik kan niet slapen. Ik blijf me afvragen wie die vent is! Wat deed hij hier? Wat brengt hem sowieso hier, het lijkt me dat hij uit Nederland komt ofzo? Hij is in ieder geval niet van hier, dat is zeker. Ik heb gevraagd of papa hem kent, maar die mompelt een vaag “hmm misschien hmm”. Dus niet echt iets waar ik wat mee kan. Ik ga morgen ook maar weer binnen trainen, dat lijkt me veiliger. Oh ja, en ik moet ook Melodie nog testen! Dat doe ik dan maar weer op een buitenrit, ook weirdo-veilig. Ach joh, ik zit mezelf alleen maar ongerust te maken. Ik ga slapen.   X Anne Y